Al jaren span ik mij in voor het goede doel “Stichting Amurang”. Je neemt daarvoor met valse bescheidenheid de complimenten in ontvangst. Je mag één keer per jaar als suikeroom op werkbezoek naar Indonesië. Je laat je omgeving zien dat je naast al je geldingsdrang ook een maatschappelijke drive hebt. Maar wat is nu dat speciale lijntje dat er voor zorgde dat ik in het Noorden op het Indonesische eiland Noord-Sulawesi mijn levensbestemming vond?   

Mijn moeder overleed toen ik twee jaar oud was. Het klinkt raar, maar missen doe ik haar niet.  Wat je niet bewust hebt gehad, kun je niet missen. Natuurlijk heeft zij een speciale plek in mijn hart, maar ik ben vooral erg nieuwsgierig naar haar. Foto’s geven je een zwart-wit beeld, gesprekken met bekenden van haar geven  vage details. Ik heb iets heel dierbaars van haar. Ik herinnerde mij dat mijn vader als illusionist met mijn moeder als assistente een jaar voor haar dood heel kort op het bioscoopdoek  te zien was. Ik ontmoette een Polygoon-archivaris en vroeg haar of zij eens op zoek wilde gaan naar dat stukje film.  Na een paar weken viel er een video bij mij door de bus met daarop het bewuste fragment. Ik bezat nu vier seconden bewegende beelden van mijn moeder. Frame voor frame staan deze sierlijke bewegingen in mijn geheugen gegrift. Ze komen regelmatig in slow motion voorbij, want zo draaide ik het ook steeds af op mijn Akai-recorder. Zij is mijn Cleopatra, mijn Josephine Baker, mijn Maxima. Dat is natuurlijk het romantiseren van iemand die ik niet echt gekend hebt, maar het geeft warmte op de plek in mijn hart waar zij al vanaf mijn geboorte zit.

Mijn moeder is op Sulawesi in Amurang geboren. Daarom zet ik mij daar in voor kansarme kinderen en jongeren, zodat zij voortleeft op de plek waar ze vol heimwee over droomde. Het tehuis dat wij daar bouwden is een monument voor haar. 

Mijn boodschap: Ga in 2015 op zoek naar jouw reden om een goed doel te beginnen!

Meer info op amurang.nl