Ik introduceer Hetty Naaijkens – Retel Helmrich in Talenpaviljoen MEM. Zij maakte de docu Klanken van Oorsprong, over de invloed van Indische muzikanten op de Nederlandse popmuziek

Samen met een nijver comité was ik al maanden bezig met de organisatie van de Indisch-Molukse Week in het talenpaviljoen MeM. Vanaf 30 september was daar “senang” een week lang het sleutelwoord van het LF2018-project Lân fan Taal. En dan besef je meer dan ooit waarom taal het DNA van het leven is.

Taal is HET middel om elkaar te vinden, emoties te delen maar ook om discussies aan te gaan en elkaar eens de huid vol schelden. Dat merken we zeker in deze tijd waar de online-communicatie hoogtij viert. Lief en leed wordt in korte bewoordingen gedeeld. Voor veel ouderen zijn de verkortingen en de emoticons een soort prehistorisch spijkerschrift, maar het is wel taal. Hoe simpeler, hoe puurder, hoe meer vanuit het gevoel. En laten we niet te neerbuigend doen over mensen die de taal niet volgens de regels schrijven. Ik verkies gevoel boven correctheid. De dyslectische Gershwin Bonevacia, een woordkunstenaar met literatuurprijzen op zijn naam, zei onlangs nog: “Door je dyslexie ga je anders om met taal.” En wat dacht je van de fonetisch geschreven Slade-hits “Coz I luv you” en “Look wot you dun”. Makkelijk in het gehoor liggende liedjes met alledaagse in streekaccent gezongen teksten brachten deze Engelse band naar de top van de hitlijsten. Dat moet Lân fan Taal als muziek in de oren klinken. In het talenpaviljoen MeM merk je dat je zoveel met taal kunt doen. De meest uiteenlopende projecten komen voorbij. Bediening door doven met gebarentaal; YouDigIT, voor het digiTAAL maken van het onderwijs; Other Words, een uitwisselingsproject voor schrijvers in kleine Europese talen, noem het maar op. En zelfs als je niet alles letterlijk verstaat, begrijp je heel goed waar het over gaat.

Maar wie TAALt er nog naar, na 2018? Laten we dan maar een gebaar maken richting 2019. Door een taal te gebruiken die alles overbrugt. De taal van het hart. Daarmee hou je Lili en Howick in Nederland,  daardoor kan Jean-Luc Courcoul een nieuw reuzenverhaal schrijven,  daarmee komen instanties weer met elkaar in gesprek. De taal van het hart als een voorwaarde om de legacy, de culturele erfenis, van LF2018 een voedingsbodem te geven. Denk aan de woorden van Claire McColgan uit Liverpool.: “Wij hielden niet op Culturele Hoofdstad te zijn.’’